“Mutluluk” denen şey belki de çok abartılıyor olabilir ?
Çevremdeki bir çok insan, okuduklarım, dinlediklerim… Herkes mutluluğu aradığını söylüyor. Bense yaşam çok da mutlu olmakla ilgili olmayabilir diye düşünüyorum.
Kendimi yanlış ifade etmek istemem, mutluluk çok önemli tabii! Mutlulukla gelen enerji, neşe, pozitif yaklaşım bizi yaşama bağlayıp, kendimizi anın sevincine bırakmamızı sağlıyor. Elbette ki bize neşe ve mutluluk getiren şeyler yapalım ve bunları yaparken mutluluğun sadece duygusal bir durum olduğunu unutmayalım; yakalaması zor, kısacık ve geçici…Öte yandan, “kendimiz” olmaktan duyacağınız memnuniyet ve tatmin ve doyum kalıcıdır ve tüm duygusal deneyimlere yer açar.
Mutluluğu aramak yanlış değildir, sadece sınırlayıcıdır. Bu dünyada “insan” olma deneyimini bir gökkuşağına benzetecek olursak mutluluk o muhteşem renklerden sadece biri. Eğer biz o tek bir renge tutunmaya çalışırsak; eğlence, hayal kırıklığı, tutku, kayıp, keder ve sevgiden oluşan hayatı yaşamayı kaçırabiliriz. Ben inanıyorum ki; bir gün geri dönüp baktığımızda kısacık mutluluk anlarını değil, kendimizi doyumda hissettiğimiz o tatmin hissini hatırlayacağız.
Çocuklarımıza mutlu olmalarını salık vermek yerine kendilerini tanımaları için destek olalım. Yaratılış amaçlarını bulmaları ve insan olmayı tüm duygusal bileşenleri ile deneyimlemeleri çok kıymetli. Ancak bu sayede zaman zaman mutlu ve sürekli olarak doyumda bir yaşam sürebilirler.